Uhud savaşı olduğu zaman babam geceleyin beni çağırdı ve “Ben kendimi Peygamber’in ilk şehit düşecek ashabı arasında görüyorum. Allah’a yemin ederim ki, Rasûlullah’tan sonra, benim için senden daha aziz bir kimse yoktur. Benim boynumda bir borç vardır. O borcumu eda et. Kız kardeşlerin hakkında da hayırlı davran” dedi. Sabah oldu ve savaş başladı. Gerçekten de ilk şehit düşen babam oldu. Onu başkasıyla aynı yere gömdüm. Sonra tek başına gömmediğime pişman oldum. Başka bir yere nakletmek için altı ay sonra kabrini açtığımda, kabre koyduğum ilk gün nasılsa aynen öyleydi. Sadece kulak memesinden az bir şey çürümüştü.
Kaynak: Hakim, III/203 (Cabir b. Abdullah’tan); İbn Sa’d, III/563.